Dziedzina aerosprężystości obejmuje procesy fizyczne, które zachodzą w konstrukcjach przepływowych, gdy obciążenia aerodynamiczne oddziałują z siłami elastomechanicznymi w konstrukcji. Procesy aeroelastyczne zachodzą na przykład na roślinach lub na budynkach przy swobodnym przepływie wiatru. W przypadku samolotów szczególne znaczenie ma jednak stabilność aeroelastyczna: samoloty są stosunkowo elastycznymi konstrukcjami działającymi pod naciskiem niezwykle lekkiej konstrukcji. Odkształcenia i drgania aeroelastyczne mogą prowadzić do problemów o daleko idących konsekwencjach lotniczych. Bracia Wright już wcześniej borykali się z problemami aeroelastycznymi i początkowo wymyślali rozwiązania bardziej intuicyjnie niż poprzez rozpoznawanie fizycznych zależności. Badania naukowe prowadzone są w Getyndze od lat dwudziestych XX wieku: prace L. Prandtla, W. Birnbauma, H. Wagnera, H.G. Küssnera, H. Blenka i P. Jordana stanowią kamienie milowe w rozwoju aeroelastyczności samolotów zgodnie z ich międzynarodowym uznaniem. Zakład Aerosprężystości, założony w Getyndze w 1957 roku, stał się niezależnym Instytutem Aerosprężystości po przeniesieniu AVA do DFVLR. Jest to jedyny tego typu instytut badawczy na dużą skalę w Europie. W szczególności w Instytucie prowadzone są multidyscyplinarne prace badawcze i kontrakty przemysłowe w celu wiarygodnego przewidywania zjawisk aeroelastycznych, tak aby można było projektować nowe rozwiązania tak, aby były niezawodne operacyjnie. Do tych analiz opracowywane są metody eksperymentalne i numeryczne, które są stosowane. W ostatniej dekadzie badania koncentrowały się na nieliniowych zjawiskach współczesnych samolotów transportowych. Inne ważne obszary badań dotyczą aerosprężystości maszyn wirnikowych i wiropłatów. W ramach europeizacji przemysłu lotniczego instytut intensywnie współpracuje z jednym z największych francuskich instytutów badawczych ONERA.
